خزان رسیده و سرسبزی بهار گذشته(محمد قهرمان)

        بخوان به یاد شفیعی
        **
      خزان رسیده و سرسبزی بهار گذشته
      سیاهکاری پاییز از شمار گذشته
       
       بمان به گوشه ی میخانه در پناه خم می
      کنون که لشکر دی ماه از حصار گذشته
       
       ز بی حسابی این فصل رنگهای غم افزا
      نشاط  و خرمی ازخیر این دیار گذشته
       
       به ایستادن و برگشتنش امید ندارم
      که عمر رفته چو آبی ز جویبار گذشته
       
      تو ای جوانه ی سبز درخت خشک وجودم
      برآر سر که دگر کار من ز کار گذشته
       
      نشسته ام به رهت منتظر مگر که بیایی
      که بی قراری ام از حد انتظار گذشته
       
      به روز نقش تو یک دم برون نرفته ز چشمم
      به شب خیال تو از دل هزار بار گذشته
       
      رسیده هجر به پایان و دل هنوز پریشان
      غبار رفته به جا مانده گر سوار گذشته
       
      چه روز وصل تو رو می کند به من که بگویم
      دمیده صبح دلاویز و شام تار گذشته
       
      خوش آن زمان که برانگیزی ام زخواب و بگویی
      بمال چشم که دوران انتظار گذشته
       
      بخوان به یاد شفیعی که سبز باد سر او
      « بهار آمده از سیم خاردار گذشته »
       
         محمد قهرمان
        ۱۸ / ۹ / ۸۸ 

از تو ای راحت جان تا من بیدل دورم (محمد قهرمان)

      از تو ای راحت جان تا من بیدل دورم 
      گردبادم که ز آسایش منزل دورم

      بند بندم چو نی از ناله ی جانسوز پر است
      کز دم گرم تو ای همنفس دل دورم

      شبنم پاکم و از بوسه ی گل محرومم 
      موج بی تابم و از دامن ساحل دورم

      مجلس افروز شب تار عزیزان بودم 
      من که چون شمع سحر دیده ز محفل دورم

      در بیابان طلب ناله کنان همچو جرس
      راه می پویم و پیوسته ز منزل دورم

      گرچه دل قطره ی خونی شد و بر خاک چکید
      می زند جوش که از دامن قاتل دورم

      ای جنون خاطرم آسوده اگر هست ز توست
      که به تایید تو از مردم عاقل دورم
       
       
          محمد قهرمان

حیات بخش چو خون در رگم روانه تویی( محمد قهرمان)

      حیات بخش چو خون در رگم روانه تویی
      برای    زیستنم    بهترین     بهانه  تویی
       
      ز     هم نشینی     اهل    زمان   گریزانم
      به آن که می کشدم دل در این زمانه تویی
       
      به هر   کجا که دهد دست  خلوتی با   دل
      نظر  چو باز گشاییم   در     میانه  تویی
       
      چه جای شکوه ز دوری چنین که می بینم
      درون    خانه تو و   در برون  خانه تویی
       
      چنان که   صبح   به یاد تو  می شوم بیدار
      برای خواب   شبم خوشترین  فسانه تویی
       
      چو من به   زمزمه ی   بیخودانه  پردازم
      کسی   که   بر لب من می نهد ترانه تویی
       
      اگر   خموش    نشینم     زبان  من  باشی
      وگر   چو   شمع   بسوزم مرا زبانه تویی
       
      به  عاشقانه  سرودن چه  حاجت است  مرا
      چرا   که   ناب ترین  شعر  عاشقانه  تویی
       
      امید    سبز    شدن   در    دلم    نمی میرد
      که  نخل   خشک وجود   مرا جوانه   تویی
       
      عبادت   سحرم   غیر   ذکر خیر تو   نیست
      یگانه ای   که بود   بهتر از   دوگانه  تویی
       
       
      محمد قهرمان 

چون می ز دست ساقی تقدیر می رسد(محمد قهرمان)

      چون می ز دست ساقی تقدیر می رسد
      درد ته پیاله به این پیر می رسد
       
      در انتظار پیک و پیامم ولی دریغ
      از راه های دور خبر دیر می رسد
       
      شش روز هفته چونکه گذشتند همچو باد
      لنگان ز راه جمعه ی دلگیر می رسد
       
      دانی که چیست بی خبر از ره رسیدنت
      خواب ندیده ای که به تعبیر می رسد
       
      از آه گرم سینه ی من باش بر حذر
      کاین شعله از زیارت تاثیر می رسد
       
      غافل مشو ز معجزه ی عشق ای عزیز
      آخر مس وجود به اکسیر می رسد
       
      خواهد رساند گرمی عشقت به پختگی
      بی آفتاب هر ثمری دیر می رسد
       
      بیرون کش از نیامش و بر قلب خصم زن
      دستت اگر به قبضه ی شمشیر می رسد 
       
      ۱۵ / ۴ / ۸۹ 
       محمد قهرمان

شد فرش سبزه پهن و دل من در زیر گرد چون گل قالی(محمد قهرمان)

      شد فرش سبزه پهن و دل من   در زیر گرد چون گل قالی
      سر می کشد ز خانه تکانی   این سوت و کور مانده ی خالی
       
      بال و پرم ز هم نشود باز   بدرود ای بلندی پرواز
      در کنج آشیانه خزیده   خون می خورم ز بی پر و بالی
       
      از دست چرخ جان نتوان برد   باید شکست و خرد شد و رفت
      پرواز سنگهاست ز هر سو   ما جمله کوزه های سفالی
       
      گفتم سخن شکسته و بسته   از بیم حاسدان سخن چین
      ترسم که عادتم شود این کار   خود را زدم ز بس که به لالی
       
      با این دل جوان که ز پیری   نامی شنیده است و دگر هیچ
      حالی به حالی از چه نگردم   از شعر عاشقانه ی حالی
       
      چشمم کشیده راه و چه اشکی   آماده ی نثار تو دارد
      هم طعنه زن به هر چه روانی   هم صاف تر ز هرچه زلالی
       
      گاهی بکش ز روی محبت   دست نوازشی به سر من
      سازی که رنگ کوک نبیند   زحمت دهد ز بیهده نالی
       
      ذوق نماز چون دهدم دست   با قبله هیچ کار ندارم
       محراب ابروی تو مرا بس   ای قدم از غم تو هلالی
       
      آن شاهزاده ای که به رویا   دیدی کسی نبود به جز من
      بر ترک من نشین که بتازیم   در دشتهای دور خیالی
       
      ای مظهر صفا و طراوت   با من بگو تو را چه بنامم
      شام ستاره بار کویری   یا صبح شسته روی شمالی
       
      پیرانه سر جوان شدن از عشق   باور نکردنی ست به ظاهر
      اما دو میوه ایم من و تو   از پختگی رسیده به کالی
       
      شد با امید روز وصالت   شبهای تلخ هجر گوارا
      یاد لب تو کردم و خوردم   آب حرام را به حلالی *
       
      فرصت شد آنقدر که بپرسم    « در چشم تو هنوز عزیزم ؟ »
      برخاستی ز جای و نگفتی   « آری » به عذر تنگ مجالی
       
      می بوسمت ز دور به تکرار   اما نه ده نه بیست که صد بار
      دارم دلی ز عشق تو سرشار   وز هر چه غیر یاد تو خالی
       
             محمد  قهرمان
           ۲۶ / ۲ / ۸۹ 

دزدیده می خرامی و پاورچین رشک نسیم ترد سحرگاهی(محمد قهرمان)

      دزدیده می خرامی و پاورچین  رشک نسیم ترد سحرگاهی
      جان تازه می شود ز دم پاکت  بوی بهار آمده از راهی
       
      ما دست اگر دهیم به دست هم  از آسمان گذشتنمان سهل است
      من شوق پر کشیدن یک فریاد  تو قامت کشیده ی یک آهی
       
      در کوچه باغ های خیال و خواب  شاید که برخوریم به یکدیگر
      من رهسپار کوی توام هر شب تو  عابر کدام گذرگاهی
       
      چرخ بلند اگر که ز چشم افکند  روزی تو را چو اشک مبادت غم
      خواهی شدن عزیز تر از اول  تو یوسف برآمده از چاهی
       
      از خاطرت چه می گذرد آیا  آمیزه ای ز شادی و غم شاید
      گه سرخ تر ز لاله ی شادابی  گاهی پریده رنگ تر از کاهی
       
      بیرون میا ز خانه که می ترسم  چشم مه دوهفته فتد بر تو
      ای چشم تشنه ام نگران تو  بشنو ز من که ماه تر از ماهی
       
      با جلوه های چشم نواز خود  باغی پر از شکوفه ی گیلاسی
      از جان و دل اگر که تو را خواهم  جرم از من است یا که تو دلخواهی
       
      چون چشمه در کویر شگفت آور  چون آب در سراب تماشایی
      مانند عشق در دل پیر من  تصویر یک تصور ناگاهی
       
      پیش تو سفره ی دل خود را  چند از سادگی گشایم و برچینم
      حاجت به باز کردن و بستن نیست  کز آنچه رفته بر سرم آگاهی
       
      غرق عرق شود تن سرد من  هر شب ازین خیال که می دانم
      گیرا تر از تبی که به جان افتد  مانند بوسه گرم تر از آهی
       
      از داغ کهنه ای که به دل داری  خون می چکد هنوز خدای من
      گاهی نشان آه جگرسوزی  گاهی اسیر ناله ی جانکاهی
       
      از شادی شنیدن حکم تو  دیگر نه سر سر است و نه پایم پا
      من بنده ام مریدم و فرمانبر  تو مرشدی مراد منی شاهی
       
      رویای قد کشیدنت ای ناله  ترکید چون حباب و دلم افسرد
      در تنگنای سینه تو را دیدم  عمرت دراز باد چه کوتاهی
       
      بی دست و پا اگرچه شدی ای دل  مگشای از میان کمر خدمت
      پیرانه سر مباد که پندارند  از بندگان رانده ز درگاهی
       
           ۲۹ / ۱ / ۸۹ 
         محمد قهرمان
       

در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را(محمد قهرمان)

 
      در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را
      دیدم و در نیافتم سر زدن سپیده را

       دیده ی شب نخفته ام پنجره ای ست نیمه وا
      تا به نظاره ایستد صبح ز ره رسیده را

       هر سحر آفتاب را شوق به مشرق آورد
      دل سوی شرق می کشد غربت غرب دیده را

       مژده ی وصل چون رسد صبر و قرار می رود
      خواب ز دیده می پرد بوی سحر شنیده را

       بس که شده ست موج زن تنگدلی درین چمن
      نیست امید وا شدن غنچه ی نودمیده را

       زخمی تیغ زندگی جان ز اجل نمی برد
      پای گریز کی بود صید به خون تپیده را

       بار جهان ز دوش خود گرچه فرو گذاشتم
      لیک امید راستی نیست قد خمیده را

       یاد گذشته چون کنی حال ز دست می رود
      در پی جست و جو مشو رنگ ز رو پریده را

       گر دل روشنت بود قطع نظر ز رفته کن
      چشم ز پی نمی دود اشک به رخ دویده را

       مطلب اگر بزرگ شد خار و خس ره طلب 
      بستر پرنیان شود رنج سفر کشیده را

       گر غم عشق را ز من کس بخرد به عالمی
      کیست که رایگان دهد جنس به جان خریده را

       موج ز خود رمیده ام در دل بحر پرخطر
      شورش من ز جا برد ساحل آرمیده را

       نیست عجب که پا کشد نقش قدم ز همرهی
      بس که ز سر گرفته ام راه به سر رسیده را 
       
       محمد قهرمان
        ۱۸ / ۱۱ / ۴۸

دست کینه ی افلاک بسته بال و پرم را(محمد قهرمان)

 
     دست کینه ی افلاک  بسته بال و پرم را
      تا چمن که رساند ؟  از قفس خبرم را
       
      پیک های دعا را  آسمان نپذیرفت
      سر دهم به چه امید ؟  آه بی اثرم را
       
      ای فلک ! مگذارم  این چنین به غریبی
      بال من چو گشودی  ساز کن سفرم را
       
      گر به گوشه ی غربت  ضعف تن بفزاید
      بار هجر عزیزان  بشکند کمرم را
       
      ای خدای من ! ای عشق !  وقت بنده نوازی ست
      گرم کار تو کردم  جان شعله ورم را
       
      ای تو مایه ی هستی !  رمز شادی و مستی
      محو جلوه ی خود کن  دیدگان ترم را
       
      من به فصل بهاران  داشتم سر و برگی
      تازیانه ی پاییز  ریخت برگ و برم را
       
      لرزدم دل ازین بیم  کز صدف چو برآیم
      بی تمیزی دوران  بشکند گهرم را
       
      گشته رهزن هوشم  جام و باده ی دیگر
      یاد آن لب میگون  گرم کرده سرم را
       
      ای دلم به تو پابست !  طاقتم شده از دست
      انتظار تو دارم  خون مکن جگرم را
       
      یا ز راه محبت  ریشه را برسان آب
      یا ز ریشه برآور  نخل بی ثمرم را 
       
      دور شور جنون است  جامه برکنم از تن
      وقت شد که بکاهم بار دوش و برم را
       
      محمد قهرمان 
        ۱۳ / ۶ / ۶۸ 

پیرانه سر چو آید یادم ز خردسالی( محمد قهرمان )

         پیرانه سر چو آید  یادم ز خردسالی
       سر مى شود پر از شور  دل از ملال خالى
       
      در خانه اى که دیرى ست  از پایه گشته ویران  
        هر گوشه یادبودى  دارم ز خردسالى 
       
      آن روزهاى شیرین  چون برق و باد رفتند  
       جان ماند و شوق پرواز  با این شکسته بالى 
       
      کیفیتى که امروز  در مى نمى توان یافت 
        از آب مى گرفتم  چون کوزه ی سفالى 
       
      بودیم چشمه اى پاک  روشن چو اشک مهتاب   
       گردى رسید و گرداند  ما را از آن زلالى 
       
      با نشأه ی جوانى  از خویش رفته بودیم 
       هشیار کرد ما را  گردون به گوشمالى 
       
      اى از غرور سرمست !  در پاى غم شدى پست  
       روزى که دادى از دست  دامان بى خیالى 
       
      اکنون چو نقش بندم  بر آستانه ی خویش  
       برخاستن ندارم  مانند نقش قالى 
       
      چون دست کز شکستن  گردد وبال گردن 
       بارست سر به دوشم  آه از شکسته حالى 
       
      اى خواب گرم رنگین !  گر قصد ماندنت هست  
        از پرده پرده ی چشم  گسترده ام نهالى 
       
      پژمرده از ملالم  فرسوده از خیالم  
       ساقى بگیر دستم  تا مرز بى خیالى 
       
      گاهى ببر ز خویشم  با خنده هاى شیرین  
        گاهى به حالم آور  با نغمه هاى حالى 
       
      با من شبى سحر کن  زان سان که گفت نوعى:   
       « با شیشه هاى پر مى  در خانه هاى خالى » 
       
       محمد قهرمان 

از گفتگوی باد با خاک آشفت خواب شاخساران (محمد قهرمان)

     از گفتگوی باد با خاک  آشفت  خواب شاخساران   
      نجواى گنگ برگها را  خاموش کرد آواز باران 
       
      برگى که خواب آب مى دید  آبش ز سر بگذشت در جوى 
      دیگر گره بستن بر آب است  پیوند او با شاخساران 
       
      چون کاغذین کشتى که راندم  در خردسالى بر سرِ آب  
      از هر حبابى کشتیى خرد  دیدم روان بر جویباران 
       
      تن شست باغ خاطراتم  در زیر بارانى که مى ریخت 
      شد سبزه زار ذهن صافم  سرسبزتر از جو کناران 
       
      کردم ز بس از کودکى یاد  وان روزهاى رفته بر باد
      در شادى و اندوه غرقم  مانند عید سوکواران 
       
      در شاهراه بى خیالى  بر باد پیشى مى گرفتم 
      مى تاختم چون اسب چوبین  در پیش پیش نى سواران 
       
      در روزگاران جوانى  شب زنده دارى پیش چشم  
      کیفیت خواب سحر داشت  در دیده ی اختر شماران 
       
      در چشم من یاد جوانى  هر دم به رنگى جلوه گر شد  
      نقش آفرین باغ رویاست  رنگینى خواب بهاران 
       
      پیشانى ام را دیرگاهى ست  چین مى نشیند بر سرِ چین 
      غیر از خط باطل چه ماند ؟  از نقش پاى روزگاران 
       
      در شام پیرى مى شود گم  هر لحظه یادى از دل من  
      در طول ره کاهش پذیرد  آواز پاى رهگذاران 
       
      چون رشته سر از پا ندانم  در پیچ و تاب ناامیدى  
      دستى مگر آرند بیرون  از آستین امیدواران 
       
      دیوانه اى عاقل نمایم  اما جنونم نیست کامل 
      در عین مستى هوشیارم  اما نیم از هوشیاران 
       
      در گوشه ی تنهائى و غم  با یاد یاران مى زنم دم 
       امید من ! یادى کن از من  اى بهترین یارم ز یاران
       
      محمد قهرمان 
                            
       ۱۲/7/61 
       برای مرحوم اخوان

دل را به غمی کز تو رسد شاد کنم (محمد قهرمان)

      دل را به غمی کز تو رسد شاد کنم 
       ویرانه ی خود را طرب آباد کنم 

      پنهان تر از آنم که به یادم آری 
      پیدا تر از آنی که تو را یاد کنم 
       
         محمد قهرمان

ای یار بیا که عاشقت پیر شده (محمد قهرمان)

   

       ای یار بیا که عاشقت پیر شده 
      مویش که چو قیر بود چون شیر شده 

      ترسم چو رسی بر سر بالین او را 
      گویند خوش آمدی ولی دیر شده 
       
      محمد قهرمان