دست کینه ی افلاک بسته بال و پرم را(محمد قهرمان)

 
     دست کینه ی افلاک  بسته بال و پرم را
      تا چمن که رساند ؟  از قفس خبرم را
       
      پیک های دعا را  آسمان نپذیرفت
      سر دهم به چه امید ؟  آه بی اثرم را
       
      ای فلک ! مگذارم  این چنین به غریبی
      بال من چو گشودی  ساز کن سفرم را
       
      گر به گوشه ی غربت  ضعف تن بفزاید
      بار هجر عزیزان  بشکند کمرم را
       
      ای خدای من ! ای عشق !  وقت بنده نوازی ست
      گرم کار تو کردم  جان شعله ورم را
       
      ای تو مایه ی هستی !  رمز شادی و مستی
      محو جلوه ی خود کن  دیدگان ترم را
       
      من به فصل بهاران  داشتم سر و برگی
      تازیانه ی پاییز  ریخت برگ و برم را
       
      لرزدم دل ازین بیم  کز صدف چو برآیم
      بی تمیزی دوران  بشکند گهرم را
       
      گشته رهزن هوشم  جام و باده ی دیگر
      یاد آن لب میگون  گرم کرده سرم را
       
      ای دلم به تو پابست !  طاقتم شده از دست
      انتظار تو دارم  خون مکن جگرم را
       
      یا ز راه محبت  ریشه را برسان آب
      یا ز ریشه برآور  نخل بی ثمرم را 
       
      دور شور جنون است  جامه برکنم از تن
      وقت شد که بکاهم بار دوش و برم را
       
      محمد قهرمان 
        ۱۳ / ۶ / ۶۸