در ملک بی نشانی راندیم کام خود را(محمد قهرمان )

      در ملک بی نشانی  راندیم کام خود را
      تا اوج طاق نسیان  بردیم نام خود را
       
      ما را به خوردن دل  باشد مدار چون ماه
      بر خوان خویش خوردیم  رزق تمام خود را
       
      لطف زبانی او  کم شد چنانکه چندی ست
      نشنیده ام جوابی  زان لب سلام خود را
       
      در عین تشنه کامی  مستان چو ناز بینند
      بر سنگ بی نیازی  کوبند جام خود را
       
      تا چند باز ماند  مانند چشم حسرت 
      زین خاکدان گسستیم  پیوند دام خود را
       
      همچون اجل به سر تاخت  موی سفید ناگاه
      سر کرد پیک پیری  با من پیام خود را
       
      جان را به صیقل عشق  از تیرگی بر آور
      پیوند جاودان کن  با صبح شام خود را
       
      تا ساغرت درست است  مانند جام لاله
      از لحظه های فرصت  پر ساز جام خود را
       
      چندان که ناله کردیم  یک دل ز جا نجنبید
      بر سنگ آزمودیم  سوز کلام خود را
       
           محمد  قهرمان     
        ۱۸ / ۱۱ / ۵۸

مردم به چشم کم مرا بینند و در هم نیستم(محمد قهرمان)

مردم به چشم کم مرا بینند و در هم نیستم  
کز دولت افتادگى از هیچ کس کم نیستم 

گردن فرازى مى کنم چون سرو از آزادگى 
افتاده چون تاکم ولى با گردن خم نیستم 

سهم سبکروحان اگر در بستر گل مردن است  
من هم درین بستانسرا کمتر ز شبنم نیستم 

کنجِ فراموشى مرا از یاد مردم برده است  
عالم نپردازد به من ، من اهل عالم نیستم 

یاد لب شیرین او فارغ ز شهدم مى کند 
تا حرف کوثر مى رود در بند زمزم نیستم 

خود را تسلى مى دهم هنگام مى خوردن که من 
گر از گنه دورى کنم فرزند آدم نیستم 

گنج قناعت یافتم چشم و دل من سیر شد 
فارغ ز بیش و کم شدم محتاج حاتم نیستم 

هم حاضرم هم غایبم گاهى وجودم گه عدم 
چون عکس در آیینه ام هم هستم و هم نیستم 

دنبال نعشِ دوستان بر دوش مردم رفته ام 
با یک جهان غم کیستم ؟ گر نخل ماتم نیستم

محمد قهرمان

ناامیــــد از درگهت چون آهِ بی تأثیر می آیم(محمد قهرمان)

کوچه ی زنجیر
**
ناامیــــد از درگهت چون آهِ بی تأثیر می آیم
رفتــــه بودم شادمان ،آزرده و دلگیر می آیم

حالم ازآشفتگی درخاطرت صورت نمی بندد
از پریشانی به چشمت خوابِ بی تعبیرمی آیم

آرزومنـــدم به دیدارت ، ولی فرمانبــرحکمم
دورچون خواهی مراازخود ، به خدمت دیرمی آیم

می روی دامن کشان ای شاخ گل چون ازکنارمن
چند گامی در پی ات چون خار دامنگیر می آیم

نیست باشوق طلب ، اندیشه ام ازدوری مقصد
عمر اگرباشد،به پابوس هدف چون تیر می آیم

درجـــــوانی می کشید از دیدنم آیینه رو درهم
این زمان دیگر به چشم خویشتن هم پیرمی آیم

باغها خشکند و کاری برنمـی آید ز دست من
ابرتصـــویرم ، به کارگلشـــن تصویر می آیم

تا صف سوداگــران عقـــل را ازجای بردارم
همره دیوانــگان از کوچـــه ی زنجیر می آیم

درمصاف یاوه گویان دردهن دزدم زبان خود
من به میــدان با نـیام خالی از شمشیر می آیم

 محمّد قهرمان 1374/12/15

نشاط عید نخواهد برد برون ز خاطرماغم را ( محمد قهرمان)

      نشاط عید نخواهد برد  برون ز خاطر ما غم را 
      که زنده در دل ما دارند  همیشه داغ محرم را
       
      غم و نشاط درین عالم  به حکم عدل برابر بود
      نشاط را دگران بردند  گذاشتند به ما غم را
       
      اگر به جامه ی رنگارنگ  چو طفل چشم سیه کردیم
      به رنگ سرمه به ما بستند  سیاه پوشی ماتم را
       
      چو گل به خنده اگر بودیم  چو تندباد برآشفتند
      به زهرچشم کدر کردند  صفای خاطر خرم را
       
      به قهر و جنگ میان بستند  به هیچ و پوچ و نمی دانند
      که مهر و صلح به پا دارد  بنای کهنه ی عالم را
       
      دلم گسست ز جمعیت  که این هوای غبارانگیز
      جدا ز یکدگر اندازد  چو کاه و دانه دو همدم را
       
      به گرد خاطر مخموران  خیال باده نمی گردد
      ز جام باده نباشد دور  اگر ز یاد برد جم را
       
      بهشت و جوی شرابش را  ندیده ایم به خواب اما
      کشیده ایم به هشیاری  عذاب های جهنم را
       
      تو سرنوشت مرا ای عشق  به خط روشن خود بنویس
      به کاتبان قضا بگذار  خطوط درهم و برهم را
       
        محمد قهرمان
        ۳۱ / ۱ / ۶٦

چه غم ز باد سحر شمع شعله‌ ور شده را (محمد قهرمان)

      چه غم ز باد سحر شمع شعله‌ ور شده را 
      که مرگ راحت جان است جان ‌به ‌سر شده را  
       
      روان چو آب بخوان از نگاه غم ‌زده‌ام 
      حکایت شب با درد و غم سحر شده را 
       
      خیال آن مژه با جان رود ز سینه برون 
      ز دل چگونه کشم تیر کارگر شده را
       
      مگیر پردلی خویش را به جای سلاح 
      به جنگ تیغ مبر سینه ‌ی سپر شده را  
       
      مبین به جلوه ‌ی ظاهر که زود برچینند 
      بساط سبزه‌ ی پامال رهگذر شده را  
       
      کنون که باد خزان برگ برد و بار فشاند 
      ز سنگ بیم مده نخل بی ‌ثمر شده را 
       
      مگر رسد خبر وصل ورنه هیچ پیام 
      به خود نیاورد از خویش بی‌ خبر شده را 
       
      دمید صبح بناگوش یار از خم زلف 
      ببین سپیده‌ ی در شام جلوه ‌گر شده را  
       
      فلک چو گوش گران کرد جای آن دارد 
      که در جگر شکنم آه بی ‌اثر شده را 
       
      زمانه ‌ای ‌ست که بر گریه عیب می‌ گیرند  
      نهان کنید از اغیار چشم تر شده را
       
      نه گوش حق ‌شنو اینجا نه چشم حق ‌بینی 
      خدا سزا دهد این قوم کور و کر شده را
       
         محمد قهرمان
       

در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را(محمد قهرمان)

      در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را
       
      ***
      در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را
      دیدم و در نیافتم سر زدن سپیده را
       
      دیده ی شب نخفته ام پنجره ای ست نیمه وا
      تا به نظاره ایستد صبح ز ره رسیده را
       
      هر سحر آفتاب را شوق به مشرق آورد
      دل سوی شرق می کشد غربت غرب دیده را
       
      مژده ی وصل چون رسد صبر و قرار می رود
      خواب ز دیده می پرد بوی سحر شنیده را
       
      بس که شده ست موج زن تنگدلی درین چمن
      نیست امید وا شدن غنچه ی نودمیده را
       
      زخمی تیغ زندگی جان ز اجل نمی برد
      پای گریز کی بود صید به خون تپیده را
       
      بار جهان ز دوش خود گرچه فرو گذاشتم
      لیک امید راستی نیست قد خمیده را
       
      یاد گذشته چون کنی حال ز دست می رود
      در پی جست و جو مشو رنگ ز رو پریده را
       
      گر دل روشنت بود قطع نظر ز رفته کن
      چشم ز پی نمی دود اشک به رخ دویده را
       
      مطلب اگر بزرگ شد خار و خس ره طلب 
      بستر پرنیان شود رنج سفر کشیده را
       
      گر غم عشق را ز من کس بخرد به عالمی
      کیست که رایگان دهد جنس به جان خریده را
       
      موج ز خود رمیده ام در دل بحر پرخطر
      شورش من ز جا برد ساحل آرمیده را
       
      نیست عجب که پا کشد نقش قدم ز همرهی
      بس که ز سر گرفته ام راه به سر رسیده را 
       
         محمد قهرمان

ز شرم گرچه تهی ماند از تو آغوشم(محمد قهرمان)

      ز شرم گرچه تهی ماند از تو آغوشم
      نمی شود شب دیدارمان فراموشم
       
      دلم که بود خروشان چو بحر شد خاموش
      چو موج گرم صدایت دوید در گوشم
       
      زدی به شانه ی من تکیه و ندانستی
      که بار غم فتد از رفتن تو بر دوشم
       
      به رنگ بخت منش آفریده است خدا
      بیا که مرده ی آن گیسوی سیه پوشم
       
      گَرم تو خون جگر داده ای حلالم باد  
      وگر ز جام لبت می کشیده ام نوشم 
              
      به خویش باز نیارد مرا ز مستی عشق
      اگر که بال زنان آید از سفر هوشم 
       
      نمی شود دل دریایی ام تهی از شور
      اگر به صورت ظاهر فتاده از جوشم
       
      از آن زمان که جدا ماندم از گل رویت
      چو بلبلی که خزانش زده ست خاموشم
       
      به یک دو حرف کنم مختصر حکایت را
      ترا ز یاد نبردم مکن فراموشم  
       
         محمد قهرمان

دردهادرعشق کم کم عین درمان می شوند(محمد قهرمان)

      دردها درعشق کم کم عین درمان می شوند
      رنجها تسکین ده دل راحت جان می شوند
       
      می کنی عادت به سختی با گذشت روزگار
      چون به مشکل ها گرفتی خوی آسان می شوند
       
      عشق را با عقل نتوان در کنار هم نشاند
      چشم تا برهم زنی دست و گریبان می شوند
       
      وای از این دوران که می بینی به اندک رنجشی
      دوستان مهربانت دشمن جان می شوند
       
      گر قفس تنگ است چون با جفت خود باشی چه باک
      خانه های دلگشا بی دوست زندان می شوند
       
      یار را نازم که دارد پاس عهد خویش را
      گر چه خوبان زود از پیمان پشیمان می شوند
       
      یادش از در چون در آمد درد و غم از دل گریخت
      ابرها چون باد بر خیزد پریشان می شوند
       
      آدمی پیرانه سر ماند به دور از شور و حال
       چون درختانی که در پاییز عریان می شوند
       
        محمد قهرمان
        ۲۷ / ۷ / ۸۹

تا شد وبال گردن دسته ی شکسته ی ما((محمد قهرمان)

       
      تا شد وبال گردن  دسته ی شکسته ی ما
      افزود عقده ای چند  بر کار بسته ی ما
       
      از پا فتاده ی عشق  رنج سفر نبیند
      در منزل است دایم  پای شکسته ی ما
       
      گلگشت نوبهاران  ارزانی حریفان
      سیر چمن نیاید  از بال خسته ی ما
       
      گر بهتر از بهشت است  آب و هوای غربت
      سوی وطن زند بال  از بند جسته ی ما
       
      پیریم و هر رگ ما  سودای عشق دارد
      در حسرت شکار است  دام گسسته ی ما
       
      در عین ناتوانی  آخر ز جای خیزد
      از باد دامن دوست  گرد نشسته ی ما
       
      در پله ی محبت  یکسان کجا برآید 
      عهد شکسته ی او  پیمان بسته ی ما
       
      سیر و سفر گران است  بر ما که خواب سنگین 
      پیچیده همچو زنجیر  بر پای خسته ی ما
       
          محمد قهرمان
         ۲۹ / ۳ / ۵۹

مرا چون قطره ‌ی اشکی ز چشم انداختی رفتی (محمد قهرمان)

      مرا چون قطره ‌ی اشکی ز چشم انداختی رفتی 
      تو هم ای نازنین قدر مرا نشناختی رفتی
       
      به چندین آرزو چون سایه در پای تو افتادم
      ولی دامن فشاندی قد به ناز افراختی رفتی
       
      مرا عشق تو فارغ کرده بود از دیگران اما 
      تو سنگین ‌دل ز من با دیگران پرداختی رفتی
       
      تمنای نگاهی داشت دل از چشم مست تو 
      تغافل کردی و کار دلم را ساختی رفتی
       
      ندادی آشنایی چون گذشتی از کنار من 
      تو ای بیگانه‌ خو گویی مرا نشناختی رفتی 
       
      ز چشمم رفت بی ‌او روشنایی وز پی‌اش ای اشک 
      تو هم زین خانه ‌ی تاریک بیرون تاختی رفتی
       
      اگر آرام ننشینی به خاکت افگنم ای دل 
      همان گیرم که در پایی سر و جان باختی رفتی
       
          محمد قهرمان

تا به کی درین وادی از پی جرس افتم(محمد قهرمان)

      تا به کی درین وادی  از پی جرس افتم
       
      *****
        تا به کی درین وادی  از پی جرس افتم
      ای دلیل گمراهان  ترسم از نفس افتم
       
      ناامیدم از منزل  در رهی که می افتد    
      نقش پا هم از من پیش  بس که باز پس افتم
       
      گرچه از پریشانی  همچو بید مجنونم 
      نیست آن جنون با من  تا به پای کس افتم
       
      آتشم ولی از آب  در ملایمت پیشم
      بد ز من نخواهد دید  گر به جان خس افتم
       
      شاخه ای پر از بارم  هر زمان شوم خم تر
      گر ز من بداری دست  خود به دسترس افتم
       
      خون دختر رز ریخت  کاش می توانستم   
      از برای خونخواهی  در پی عسس افتم
       
      سر کنم به خاموشی  همچو بلبل تصویر
      نغمه نشنوی از من  گر که در قفس افتم
       
      در دلم گره مانده ست  آرزوی بوسی چند
      چون لب تو را بینم  مست ازین هوس افتم
       
      در هوای تو چون نی  پر ز ناله ام ای کاش
      دم برآورم با تو  بی تو از نفس افتم 
       
       محمد قهرمان
           ۱۹ / ۶ / ۶۸

دامن ز تماشای جهان چیده گذشتیم(محمد قهرمان)

      دامن ز تماشای جهان چیده گذشتیم
      چون باد ازین باغ خزان دیده گذشتیم
       
      رفتیم به گل چیدن و از ناله ی بلبل
      از خیر گل چیده و ناچیده گذشتیم
       
      گامی ننهادیم که عیبی نگرفتند
      از همرهی مردم سنجیده گذشتیم
       
      بس پند که ناصح ز ره لطف به ما داد
      ما گوش گران کرده و نشنیده گذشتیم
       
      ما غنچه ی بی طالع ایام خزانیم
      از شاخه دمیدیم و نخندیده گذشتیم 
       
      از طعنه ی بی حاصلی از بس که خمیدیم
      چون بید سرافکنده و رنجیده گذشتیم
       
      معلوم نشد هیچ ازین هستی موهوم
      بی خواست رسیدیم و نفهمیده گذشتیم
       
      از فکر به مضمون قضا ره نتوان برد
      ما از سر این معنی پیچیده گذشتیم
       
      از هیچکسی در دل کس جای نکردیم
      در یاد نماندیم چو از دیده گذشتیم
       
         محمد قهرمان
        ۱ / ۳ / ۶۵