پیرانه سر چو آید یادم ز خردسالی( محمد قهرمان )

         پیرانه سر چو آید  یادم ز خردسالی
       سر مى شود پر از شور  دل از ملال خالى
       
      در خانه اى که دیرى ست  از پایه گشته ویران  
        هر گوشه یادبودى  دارم ز خردسالى 
       
      آن روزهاى شیرین  چون برق و باد رفتند  
       جان ماند و شوق پرواز  با این شکسته بالى 
       
      کیفیتى که امروز  در مى نمى توان یافت 
        از آب مى گرفتم  چون کوزه ی سفالى 
       
      بودیم چشمه اى پاک  روشن چو اشک مهتاب   
       گردى رسید و گرداند  ما را از آن زلالى 
       
      با نشأه ی جوانى  از خویش رفته بودیم 
       هشیار کرد ما را  گردون به گوشمالى 
       
      اى از غرور سرمست !  در پاى غم شدى پست  
       روزى که دادى از دست  دامان بى خیالى 
       
      اکنون چو نقش بندم  بر آستانه ی خویش  
       برخاستن ندارم  مانند نقش قالى 
       
      چون دست کز شکستن  گردد وبال گردن 
       بارست سر به دوشم  آه از شکسته حالى 
       
      اى خواب گرم رنگین !  گر قصد ماندنت هست  
        از پرده پرده ی چشم  گسترده ام نهالى 
       
      پژمرده از ملالم  فرسوده از خیالم  
       ساقى بگیر دستم  تا مرز بى خیالى 
       
      گاهى ببر ز خویشم  با خنده هاى شیرین  
        گاهى به حالم آور  با نغمه هاى حالى 
       
      با من شبى سحر کن  زان سان که گفت نوعى:   
       « با شیشه هاى پر مى  در خانه هاى خالى » 
       
       محمد قهرمان