در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را(محمد قهرمان)

      در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را
       
      ***
      در ره صبح سوختم بس که چراغ دیده را
      دیدم و در نیافتم سر زدن سپیده را
       
      دیده ی شب نخفته ام پنجره ای ست نیمه وا
      تا به نظاره ایستد صبح ز ره رسیده را
       
      هر سحر آفتاب را شوق به مشرق آورد
      دل سوی شرق می کشد غربت غرب دیده را
       
      مژده ی وصل چون رسد صبر و قرار می رود
      خواب ز دیده می پرد بوی سحر شنیده را
       
      بس که شده ست موج زن تنگدلی درین چمن
      نیست امید وا شدن غنچه ی نودمیده را
       
      زخمی تیغ زندگی جان ز اجل نمی برد
      پای گریز کی بود صید به خون تپیده را
       
      بار جهان ز دوش خود گرچه فرو گذاشتم
      لیک امید راستی نیست قد خمیده را
       
      یاد گذشته چون کنی حال ز دست می رود
      در پی جست و جو مشو رنگ ز رو پریده را
       
      گر دل روشنت بود قطع نظر ز رفته کن
      چشم ز پی نمی دود اشک به رخ دویده را
       
      مطلب اگر بزرگ شد خار و خس ره طلب 
      بستر پرنیان شود رنج سفر کشیده را
       
      گر غم عشق را ز من کس بخرد به عالمی
      کیست که رایگان دهد جنس به جان خریده را
       
      موج ز خود رمیده ام در دل بحر پرخطر
      شورش من ز جا برد ساحل آرمیده را
       
      نیست عجب که پا کشد نقش قدم ز همرهی
      بس که ز سر گرفته ام راه به سر رسیده را 
       
         محمد قهرمان