شعر و ادب ایران زمین
بی تابی ام فزون شده از حد آن سان که هیچ تاب ندارم
از من مپرس حال تو چون است چون قدرت جواب ندارم
از بس که انتظار تو دارم خوابم ز سر پریده و رفته
پهلو به بستر از چه گذارم ؟ وقتی که میل خواب ندارم
گیرم که شب سیاه و بلند است بی هیچ کورسوی ستاره
پرتوفشان ز در چو در آیی حاجت به ماهتاب ندارم
مردودی ام ببین که برین در با آنکه روی عجز نهادم
مقبول نیست هیچ دعایم یک نذر مستجاب ندارم
بسیار وعده از تو شنیدم اما وفای وعده ندیدم
از این سراب های جگر سوز دیگر امید آب ندارم
رفتم ز بوسه گل بنشانم بر هر کجا که خواست دل من
خواندی چرا به خلوت خویشم گر حق انتخاب ندارم
تا ممکنم شود در دل را بر روی هیچ کس نگشایم
ترسم به دست غیر بیفتد گنجی که در خراب ندارم
اوراق خاطرات مرا چرخ یک یک ربود و داد به نسیان
رحم آیدم به خویش که در دست یک برگ از آن کتاب ندارم
آنجا که لطف دوست زند موج روز شمار در چه شمار است
بار گناه دارم و یک جو اندیشه از حساب ندارم
محمد قهرمان
۲۷ / ۳ / ۸۷
