شعر و ادب ایران زمین
چون حلقۀ زنجیر
**
از بی خبری ، خانۀ خود را نشناسم
مرغم که به شب لانۀ خود را نشناسم
بیرون روم ازخانه و در راه شوم گم
مانــندِ نــــگه ، خانۀ خود را نشناسم
چون مرغ گرفتارکه روزی خور دام است
دل مـی خورم و دانۀ خود را نشناسم
نوری که به دل تافته ازتابِ رخ کیست؟
روشـــــنـــگر ِویرانۀ خود را نشناسم
چون شمع درین بزم به هرسو نگرانم
مــــی سوزم و پروانۀ خود را نشناسم
هنگامۀ مستان چوشودگرم ، عجب نیست
گر نـــــالۀ مســـــتانۀ خود را نشناسم
نه باعثِ خواب است و نه ازچشم بردخواب
خــــاصـــیّتِ افسانۀ خود را نشناسم
همرنگِ جماعت شده چون حلقۀ زنجیر
دیـــــــگر دل ِدیوانۀ خود را نشناسم
بس کاسه که برسنگ شکستند و فکندند
می گــــــردم و پیمانۀ خود را نشناسم
گـــرپای کشان ره نسپارم ز پی غم
شبها رهِ غمــــــخانۀ خود را نشناسم
محمّد قهرمان
